27 november 2013

Mutserij

Een beetje muts haakt... mutsen!

In de zomervakantie heb ik bij mijn poncho een muts gehaakt. Het duurde even voor ik het patroon een beetje door had, maar het resultaat was wel gezellig.



Dus toen ik voor mijn moeder een poncho gefröbeld had, moest er voor haar natuurlijk ook een mutsje bij. 



En net als je denkt dat het niet erger kan, krijg je een verzoek van je geliefde echtgenoot. Of ik voor hem een toernooihelm kon haken, om de winter op vrolijke wijze en warm door te komen. 
Wel, dat ging me eigenlijk weer te ver. Maar goed, ik kan die man niet zo heel veel weigeren, dus ik heb internet afgestruind naar een patroon. Helaas wilde iedereen een hoop geld voor iets dat op het eerste gezicht vrij eenvoudig leek. Dus na verschillende valse starts en een hoop uithalen en vooral veel passen door hem en haar... 


... is het gewraakte ding toch nog vrij snel afgekomen.


Enfin, bovenstaande foto geüpload naar Facebook, om wereldkundig te maken dat mijn wederhelft er als een malloot bij gaat lopen... heb ik binnen een dag drie bestellingen binnen!

Ik zal 'den mensch' waarschijnlijk nooit begrijpen...

Als ik eenmaal ga... ben ik bijna niet meer te stoppen

Tja, ik wilde de Mildred poncho graag van mooie wol haken, maar eenmaal terug ik Nederland was ik, vóór ik wist wat ik deed, aan een tweede begonnen. Van die gewone hee-hallo-niets-aan-de-hand acryl van de Wibra dit keer.

Ik bedacht dat ik, als ik meteen aan een nieuwe begon, de kinderziektes van de eerste meteen kon verbeteren. Zo was de hals van de eerste te wijd. Die heb ik met dun elastiek doorregen, om hem een beetje passend te krijgen. De nieuwe poncho begon ik de hals met naald vier in plaats van vijf. En hij werd supermooi!

De eerste poncho gaapte nogal tussen de knoopsgaten. Dus de tweede kreeg drie knopen in plaats van twee.

En omdat ik het patroon nu veel beter snapte, vlóóg het ding mijn haaknaald uit! Kabels groeiden. Punten schoten tevoorschijn... dit patroon verveelt niet gauw!



Op de verjaardag van mijn zusje, zag mijn moeder wat ik aan het maken was en vroeg of deze dan voor haar was. Eeeeeh... natuurlijk! Waarom niet? Eigenlijk kan ik toch maar één poncho tegelijk aan, dus...

Mijn vader is een week na mijn zusje jarig, dus nu kreeg ik echt haast. Als een speer an het werk om het ding binnen een week af te krijgen. Totdat ik zag... tot mijn schrik....



De laatste bollen die ik had gebruikt, hadden een compleet andere kleur dan de eerste! Shit! 
Dan is er maar één oplossing: uithuilen, uithalen en opnieuw beginnen. Gelukkig had ik nog net genoeg bollen van het juiste kleurnummer.
Ik weet dat Henry het zwaar heeft met mijn garenverzameldrift, maar soms komt het juist goed uit.

En zo kreeg ik nóg meer dagen van opperst genot: steeds meer groeiende kabels die lustig om en over elkaar heendraaien.



En op de verjaardag van mijn vader kreeg ook mijn moeder een cadeautje!



En ik... ben stiekem aan een zwarte begonnen.
Het bloed kruipt...

Mooie Mildred

In de kerstvakantie waren we in Ierland, waar in een Inside Crochet heb gekocht. Hierin stond een poncho die zó mooi was, dat ik hem zeker wilde haken.

In de voorjaarsvakantie heb ik Wol gekocht in Stroud: 25 % wol en 75 % acryl, omdat het me een doodzonde leek om zoiets moois te haken van pure acryl. Het waren bollen van 400 gram, zulke grote heb ik nog nooit gehad! (het voordeel is dat ik meteen een stuk 'kleiner' lijk. Op deze manier lijkt de noodzaak van lijnen ineens een stuk minder groot!)



 Ik was niet van plan om daar meteen te beginnen, want eigenlijk moest ik eerst nog een paar dekens afmaken. maar een klein stukje mocht wel van me. Dus ik heb een middag lang heerlijk zitten haken in The Retreat. Biertje, haakje, wat wil een mens nog meer?



Daarna de boel keurig aan de kant gelegd voor de zomervakantie. Tijdens onze omzwervingen door Engeland was dit mijn Project.
Het was best lastig om de Engelse termen te moeten gebruiken, ik heb zeker in het begin een hoop moeten uithalen. Maar nèt voor we de laatste camping bereikten, was het Werk gedaan. En het resultaat was net zo mooi als ik gehoopt had!





12 november 2013

Jip de uil

Voor de dochter van een leerling heb ik het afgelopen weekend een uil gehaakt.
Laat Sinterklaas maar komen! (met excuses voor de belabberde foto's)


10 november 2013

Het ronde vest

Al twee jaar geleden begon ik aan een paars, rond vest. Op onverklaarbare wijze ligt dat ding nu al twee jaar te vegeteren naast mijn bed, terwijl ik de meeste andere dingen op zekere tijd toch afmaak.

Enfin, ik besloot het lot te tarten en een nieuw vest te beginnen. Met veel meer gaten, dat moet gezegd worden, dus dat gaat meestal een stuk sneller. Klaarblijkelijk, want binnen een week waren de zes bollen omgezet in een mooi, hoewel niet heel eenvoudig te dragen vest.





En nèt op tijd voor de bruiloft!

Nog eentje om het af te leren

Mijn collega vroeg me of ik voor haar vriendin een hesje wilde haken.
Natuurlijk! Het werd nog een close finish, omdat ik vorig weekend een metalfestivalletje had, maar uiteindelijk kon ik hem dinsdagochtend toch nog snel even kieken voor ik hem inpakte.


Vol trots presenteer ik u: de witte


10 oktober 2013

De not-tan-but-white sampler

Ik houd van wit op wit.

Krakend fris-witte dekens met mooie, ingehaakte patronen. Warme dekens in koel wit. Mijn droom is om ooit een mooie, open kast te hebben met allemaal witte, gehaakte dekens erin.
En nu mocht ik weer een exemplaar haken...

 Ik had in februari Aran afghans to crochet van Bonnie Barker gekocht, waarin echt wonderschone dekens staan. En de mooiste stond op de achterkant: de 'tan sampler'.



Een heerlijk ingewikkeld patroon, waarbij sommige toeren drie keer gehaakt werden, wat het proces heerlijk traag maakt. Lappen van 30 bij 30 centimeter, zodat je niet onder een zware, warme deken verpletterd dreigt te worden tijdens het haken. En binnen deze 900 vierkante centimeter volop afwisseling, waardoor het haakproces geen moment verveelt.

Langzaam begon de stapel witte lapjes te groeien, met een enorme groeispurt in de meivakantie. De Cotswolds bleken niet alleen een vruchtbare natuur te hebben, maar ook te geven.


In Nympsfield ben ik ook begonnen om de lappen aan elkaar te haken: door beide diktes met een kreeftsteek. Dit geeft een waanzinnig rijke, dikke richel tussen de vierkanten.

Ik moet echt zeggen dat alles aan deze deken me beviel, al kwam ik na wat rekenen tot de conclusie dat het me waarschijnlijk in totaal zo'n 130 uur zou kosten om hem te haken.
But who's counting?
Eigenlijk heeft dat voor mij alleen maar voordelen: zolang ik dekens haak als de ring-toss en deze deken, is mijn huis wat minder snel vol, omdat ze gewoon heel veel tijd kosten. Daarnaast zijn het reuze interessante patronen om te haken. Afwisselend, complex, en dus nooit saai. En wat ook niet onbelangrijk is: ze zijn wonderschoon.

Toen alle lappen aan elkaar zaten, werd het tijd om na te denken over de rand. Ik besloot de hele tweede helft van iedere lap in de rand te laten terugkomen. Dus ik begon vol goede moed:



Omdat je iedere toer twee of drie keer moet haken, en omdat de omtrek bijna zesenhalve meter is, was dit laatste 'klusje' nog een hele toer (om er maar eens een leuke woordspeling tegenaan te gooien).
En iedere keer als er een toer klaar was, ging de deken plat op de grond, om te controleren of de rand nergens ging bobbelen of trekken.




Halverwege de rand ineens dat moment: de rand was àf! Tot mijn onuitsprekelijke verbazing kon het na de eerste kabel eigenlijk met geen mogelijkheid nog mooier worden. Het werk was klaar. Het ei was gelegd. Er paste geen toer meer bij.
Dus ik heb afgehecht.



Gauw een foto voor op Facebook gemaakt, zelfs nog voor het wrochtsel de wasmachine inging.De golvende lijnen zijn door het blocken iets rechter geworden, maar het geheel blijft wat speelser dan het origineel.

Met deze deken ben ik echt heel blij. Hij heeft de ereplaats in mijn slaapkamer gekregen: op de rand van het bad. De plek waar de nieuwste/mooiste witte deken ligt. En ik denk niet dat hij daar heel binnenkort verdreven gaat worden. Nieuwere dekens zal het probleem niet zijn. Maar mooiere?

07 oktober 2013

Luchtig-warme hesjes


Omdat ik meestal een hemd aanheb, maar op school natuurlijk niet zoveel vlees mag tonen, ben ik dol op korte hesjes en jasjes die ik over een hemd heen kan gooien.
Anderhalf jaar gelden had ik deze al gemaakt, rond de zomervakantie heb ik er nog wat bijgemaakt.

Vlak voor we naar Engeland vertrokken heb ik deze hes gemaakt. Zwart (what's new?), luchtig en toch warm. Zolang het niet waait dan, want hij tocht uiteraard behoorlijk.



Deze is wonderschoon geworden, al zeg ik het zelf. De hals was wat te wijd, dus daar moest even creatief gedaan worden, maar nu is het een heerlijk 'gooi-maar-over-mijn-hoofdniemendalletje' geworden.
Tot mijn verbijstering vond een vriendin in Engeland de hes zo mooi, dat ze vroeg of ik een blauwe voor haar kon maken. Natuurlijk kon ik dat, dus twee dagen later mocht ik haar verblijden met dezelfde hes in het blauw.


Het is dat ik niet in deze kleur gezien wil worden, want eigenlijk is hij gewoon wonderschoon geworden.
De acryl was iets dunner dan de zwarte, maar zij is ook iets dunner an ik, dus dat kwam goed uit.
Al met al een patroon dat ik waarschijnlijk nog wel eens zal haken! Het was in ieder geval heerlijk om met de auto de Cotswolds door te karren met een gezellig haakwerkje erbij.

Na de vakantie heb ik nog een rode afgemaakt, die iets warmer is. Die moet maar blijven liggen tot de winter, want eerlijk gezegd is hij nu (en het is al dik herfst) eigenlijk nog veel te warm.






Inmiddels staat nummer vijf ook op de pen: een grijs exemplaar, dat wel tot over de heupen zal vallen. Niet om even aan te schieten over een hemd heen, maar om lekker in weg te duiken op koude winteravonden.
Maar ja: met gaten, dus alleen voor binnen!


14 april 2013

Oma mag trots zijn

Het wiegje dat ik vorig jaar maakte, heeft allang een weg gevonden naar een kleindochter van mijn tante. Maar ik kon het niet laten, dus begon ik (zo snel we weer een botervlootje leeg hadden) aan een nieuwe. Een granny met een bloem werd het uitgangspunt.



Al snel had ik een lief wiegje dat half af was... en daar bleef het voor de verandering een paar maanden steken. Waar ken ik dat toch van? Ik ben bang dat het deze keer kwam doordat de kap van het wiegje een beetje groot uitviel. Nu is het een wiegje met een hoge kap, het lijkt dus niet meer op het origineel en ik werd daar wat verdrietig van.

Van de week vond ik het arme wiegje terug in een bloempot, waar ik hem een beetje verstopt had. En vanavond heb ik hem maar even afgemaakt. Het was nog geen hafuurtje werk, moet ik bekennen.

Ik ben wel per ongeluk ook al aan de volgende begonnen, want zo eentje die helemaal wit is... vind ik toch het allermooist.

Maar dan hier de op een na mooiste:





en de volgende is onderweg...


07 april 2013

Lucy stripes

Iedereen haakt Lucy stripes, dus ik moest er ook maar aan geloven. Ik wilde voor vrienden in Engeland nog een kinderdekentje haken en streepjes zijn in hun geval heel gepast.
Dus ik heb met zorg kleuren uitgezocht die precies bij de mama passen, heb de random stripe generator net zo lang laten draaien tot er een fraai resultaat uitkwam en ik ben gaan haken.



Ik werd helemaal blij van die frisse, blije streepjes.

Voor de rest is het natuurlijk niet echt een uitdaging: granny's bestaan voor het grootste gedeelte uit gaten, dus je knalt er doorheen. Door het afwisselen van de kleuren is het wel een heel bevredigende manier van haken. Iedere keer van kleur wisselen, onder je handen langzaam het patroon zien ontstaan... Je krijgt na iedere kleur meer zin in de volgende kleur!

Hoewel de randjes best netjes geworden waren, had ik het idee dat er toch nog iets van een randje omheen moest. Om de streepjes een kader te geven, zeg maar. Speciaal daarvoor had ik al gaatjes aan de zijkant gemaakt, zodat ook het randje keurig in stijl kon zijn.

Enfin: tadaaaaaah!




WIP wegwerken: textured stitch classic afghan

Een paar maanden geleden ben ik begonnen met een babydekentje: de textured stitch classic afghan. Een leuk rippeltje met nopjes. Met een breedte van 75 centimeter, werd het een babydekentje. \



Maar ja, ik ben geen baby, dus wat moet ik ermee? Ik verloor mijn interesse en het dekentje belandde in een hoek. Gelukkig had ik een hoop andere projecten om me mee te vermaken.

Maar gisteren heb ik hem toch maar weer tevoorschijn gehaald. Het is per slot van rekening een mooi patroon en het haakt nog lekker weg ook. Misschien een idee om er een grote deken van te maken?

Voorlopig zit ik echter met een minidekentje zonder bestemming.




Nòg een paar sokken

Als iets lukt, ben je blij. En ik was zo blij met mijn sokken, dat ik besloten heb nog een paar te haken. Van echte sokkenwol dit keer.

De wol was iets dunner dan de vorige keer, dus het was weer bijna van voor af aan experimenteren met het aantal steken en het aantal toeren. Dus haken, uithalen, nog eens haken....

Uiteindelijk had ik iets wat verdacht veel op een sok leek. Alleen de boord zinde me niet erg: ik had hem gehaakt in reliëfstokjes. Voor de tweede sok heb ik de boord dwars op de sok gehaakt in vasten, alleen op de achterste lussen. En jawel dat bleek de truc. Ik heb dus de eerste sok nog even vernaderd en het tweede paar was klaar.

Nu zal ik verder maar stoppen met sokken haken. Per slot van rekening draag ik vrijwel nooit schoenen, laat staan sokken. Dit zijn natuurlijk meer huissloffen, maar nu de lente eindelijk lijkt door te breken zijn ook die niet meer echt nodig...
Dan maar gewoon even voor de mooiigheid!








01 april 2013

Paassokken

Ik had het al een paar keer geprobeerd, maar het wild niet echt lukken. Mijn eerste paar sokken bleek halverwege reusachtige vormen aan te nemen. Sok nummer twee deed hetzelfde en poging drie ligt hier achter mijn rug, omdat ik de hiel niet goed krijg.

Wel, het is dus niet meer dan logisch om te beginnen aan een nieuwe poging...

Ik had hier een patroon gevonden. Lekker met haaknaald 5, dus nog een quicky ook. Enfin, nog voor ik begon, voelde ik al nattigheid en pakte haaknaald vier. Twee maal reuzensokken en een hiel voor een danig misvormd persoon hebben me voorzichtig gemaakt. Maar ook dit keer bleek al na 12 toer dat ik met iets reusachtigs bezig was. Teen aan de kant gegooid, haaknaald 3 gepakt en vol goede moed opnieuw begonnen.


En jawel, er begon iets Moois te ontstaan. In zeer on-Nora-achtige blije streepjes ontvouwde zich iets dat leek op een sok. Vol verbazing paste ik het ding toer na toer, maar het bleef goed gaan. en uitendelijk....



Hij past echt!!!!!!

Maar toen kwam de moeilijkste opgave. Hoe te bewijzen dat dit geen dom geluk was, maar een opzettelijk goed gelukt (hoewel een maartje te groot) streperig exemplaar uit de familie der sokken? Wel, ik moest de andere nog maken, natuurlijk.
Dus vol goede moed en met één sok aan mijn voet heb ik de haaknaald weer ter hand genomen. Halverwege verbokte ik nog even de volgorde van de strepen, maar dat was zo weer rechtgezet.

En dus, uiteindelijk: kan ik vol trots twee identieke, gestreepte voetjes tonen.




Het was leuk om te doen, maar dit gaat slijten als een malle. Misschien moet ik de volgende keer geen gewone huis-huin-en-keukenacryl nemen, maar goede sokkenwol...

31 maart 2013

Stippelfeest

Al kletsend met mijn zusje over stippels in vierkantjes werd het idee geboren. We gingen allebei een stippendeken haken.

We liepen volop foto's uit te wisselen. Het was wel grappig om te zien dat ik zo allemachtig los haak, dat mijn cirkels van drie toeren net zo groot zijn als die van haar met vier toeren.


De eerste cirkels waren snel genoeg gedaan, maar ik was wel nieuwsgierig  hoe de vierkantjes zouden uitvallen. Dus een stip omgehaakt. Mwah, dat werd niet helemaal wat ik ervan verwachtte. Er liep een soort visgraatje langs de stip, ook al haakte ik op de achterste lusjes. Dat was jammer. Maar ik ben niet bang om wat anders te proberen, dus begon ik op het lusje achter de achterste lus. En kijk! Dat bleek het ei van Columbus te zijn.


 De volgende vraag was met welke kleur ik de stippen zou omhaken. Nou ja, dat was eigenlijk geen vraag. Natuurlijk zou da zwart worden. Nu wil het feit dat ik al dertien en half jaar getrouwd ben met mijn huidige echtgenoot. Hij zei liefjes dat hij wit toch wel een stuk mooier zou vinden... Pardon? Dus dit dekentje, waarvan ik al besloten had dat hij achterin mijn auto zou komen, moest zwart wit worden.
Het gekke is, dat toen het idiote idee in mijn hoofd vorm begon te krijgen, ik eigenlijk wel blij werd van een wit dekentje met gekleurde stippen. Blij, vrolijk en licht. Dat kan mijn autootje wel gebruiken.


De eerste vierkantjes nagemeten: 15 centimeter doorsnee. Omdat ik een vreemde voorliefde heb voor dekentjes van 150 bij 120, moet ik er 120 haken. Zo werd het volgende plan geboren: 10 kleuren, 12 stippen van elke kleur.


Na 60 rondjes had ik ook eindelijk wit garen en kon het grote omhaken beginnen.


En de stapeltjes groeien...


en groeien....


Totdat eindelijk het volgende leuke werkje kon beginnen: alle stippen op de grond uitleggen. twaalf rijen met tien kleuren, zodat er een gezellig en toch evenwichtig beeld ontstond. 
En daarna begon het gepiel: alles met halve vasten aan elkaar haken.



Daarna nog een leuk randje er omheen. Ik liep al een tijdje met dit idee rond, het was tijd om het eens uit te proberen. Vijf rijen vasten om de deken, waarop met kleurtjes lijnen gehaakt worden.