Krakend fris-witte dekens met mooie, ingehaakte patronen. Warme dekens in koel wit. Mijn droom is om ooit een mooie, open kast te hebben met allemaal witte, gehaakte dekens erin.
En nu mocht ik weer een exemplaar haken...
Ik had in februari Aran afghans to crochet van Bonnie Barker gekocht, waarin echt wonderschone dekens staan. En de mooiste stond op de achterkant: de 'tan sampler'.
Een heerlijk ingewikkeld patroon, waarbij sommige toeren drie keer gehaakt werden, wat het proces heerlijk traag maakt. Lappen van 30 bij 30 centimeter, zodat je niet onder een zware, warme deken verpletterd dreigt te worden tijdens het haken. En binnen deze 900 vierkante centimeter volop afwisseling, waardoor het haakproces geen moment verveelt.
Langzaam begon de stapel witte lapjes te groeien, met een enorme groeispurt in de meivakantie. De Cotswolds bleken niet alleen een vruchtbare natuur te hebben, maar ook te geven.
In Nympsfield ben ik ook begonnen om de lappen aan elkaar te haken: door beide diktes met een kreeftsteek. Dit geeft een waanzinnig rijke, dikke richel tussen de vierkanten.
Ik moet echt zeggen dat alles aan deze deken me beviel, al kwam ik na wat rekenen tot de conclusie dat het me waarschijnlijk in totaal zo'n 130 uur zou kosten om hem te haken.
But who's counting?
Eigenlijk heeft dat voor mij alleen maar voordelen: zolang ik dekens haak als de ring-toss en deze deken, is mijn huis wat minder snel vol, omdat ze gewoon heel veel tijd kosten. Daarnaast zijn het reuze interessante patronen om te haken. Afwisselend, complex, en dus nooit saai. En wat ook niet onbelangrijk is: ze zijn wonderschoon.
Toen alle lappen aan elkaar zaten, werd het tijd om na te denken over de rand. Ik besloot de hele tweede helft van iedere lap in de rand te laten terugkomen. Dus ik begon vol goede moed:
Omdat je iedere toer twee of drie keer moet haken, en omdat de omtrek bijna zesenhalve meter is, was dit laatste 'klusje' nog een hele toer (om er maar eens een leuke woordspeling tegenaan te gooien).
En iedere keer als er een toer klaar was, ging de deken plat op de grond, om te controleren of de rand nergens ging bobbelen of trekken.
Halverwege de rand ineens dat moment: de rand was àf! Tot mijn onuitsprekelijke verbazing kon het na de eerste kabel eigenlijk met geen mogelijkheid nog mooier worden. Het werk was klaar. Het ei was gelegd. Er paste geen toer meer bij.
Dus ik heb afgehecht.
Gauw een foto voor op Facebook gemaakt, zelfs nog voor het wrochtsel de wasmachine inging.De golvende lijnen zijn door het blocken iets rechter geworden, maar het geheel blijft wat speelser dan het origineel.
Met deze deken ben ik echt heel blij. Hij heeft de ereplaats in mijn slaapkamer gekregen: op de rand van het bad. De plek waar de nieuwste/mooiste witte deken ligt. En ik denk niet dat hij daar heel binnenkort verdreven gaat worden. Nieuwere dekens zal het probleem niet zijn. Maar mooiere?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten