27 oktober 2012

Een klein grapje tussendoor

Gisteren bedacht ik mij dat ik ooit begonnen was met een klein lapje in de shadow boxsteek. Het patroon vond ik hier op Ravelry. Het is een patroon dat een lekkere textuur geeft.

Ik was begonnen met een lapje op kussengrootte, om het patroon uit te proberen. Maar dat lapje heb ik als voorbeeld weggegegeven. Dus gisteravond ben ik opieuw begonnen en vandaag heb ik kant twee gehaakt. Kussen erin gestopt en met een kreefsteek dichtgehaakt.

Het resultaat:

  1. een lekker bollig kussen
  2. zeker weten dat er een tweede moet komen
  3. een onbestemd gevoel dat er ook nog een dekentje gehaakt moet worden.
Zo'n dekentje zou heerlijk zijn: het haakwerk voelt lekker, is lekker dik en voegt zich toch heel gemakkelijk.
Maar het is zo'n simpel patroon, dat ik bang ben dat ik de deken walgend van me afgooi voor ik halverwege ben. Maar moet dat me ervan weerhouden om te beginnen?
Decisions, decisions...

Maar het kussen is mooi geworden!



23 oktober 2012

Omdat het nutteloze dinsdag is

Vooruit, omdat ik vandaag alleen maar met zinloze projecten kom, nog eentje dan.

Heel Nederland was in het zomer in de ban van sport, dus ik kon niet achterblijven. Speciaal om Nederland aan te moedigen (maar eigenlijk alleen maar omdat ik wilde kijken of ik het kon) heeft tijdens het WK voetbal een gehaakte bal ter aanmoediging in de vensterbank gelegen.

Ik ben blij dat het me gelukt is, het was leuk om te doen en ook wel een angstig soort van leuk om hem te zien liggen als je langs het huis reed, maar ik ben blij dat hij inmiddels een ander huisje gevonden heeft.



Jampotjes


Net als je denkt dat het niet erger kan, borrelt er een idee bij je op: al die glazen ptten die ik zo trouw in de glasbak gooi, kan ik daar eigenlijk niet iets mee? Denken is doen, dus ik heb de haaknaald gepakt om te kijken of ik iets gezelligs met textuur op de deksels kon verzinnen. En dan natuurlijk allemaal unieke potten maken.
Uiteindelijk is de variatie minimaal: ik kan een popcornsteek, een puffsteek en een reliëfsteek, maar eigenlijk vind ik het stiekem wel een gezellig resultaat.

En het ergste is: ze staan zo mooi in de vensterbank omdat ze leeg zijn. Dus dit is met recht het meest zinloze project dat ik ooit ben begonnen, haha.



Een paar potten heb ik inmiddels wel in gebruik: een paar voor het badschuim, voor haarelastiekjes en natuurlijk voor bolletjes katoen. Daarvoor heb ik speciaal een heel grote pot augurken leeggegeten.





        
Maar het mooiste blijft: sereen en leeg in de vensterbank. Stiekem af en toe een potje erbij, hoewel ik het nu beperk tot de echt mooie potten.



En het mooiste is: niemand hier thuis vraagt zich af waarom er ineens speciale mosterd gegeten wordt of waarom de jam in een interessant vierkant potje zit. De heren zien de gekkigheid met een toegeeflijk glimlachje aan en hopen waarschijnlijk dat het snel weer over zal zijn.


Het wiegje van oma



Mijn oma haakte wiegjes.

Ik geloof dat iedereen die ik ken wel een tot wiegje getransformeerd boterkuipje van haar gekregen heeft. Volgens mij moet ik er zelf ook nog eentje hebben liggen... maar waar?

Maar wat mijn oma kon, moet mij toch ook kunnen lukken. Dus het boterkuipje ging niet meer bij het plastic, maar het werd keurig afgewassen om een serieus Project te worden.
In tegenstelling tot mijn oma ben ik niet niet zo heel erg dol op kinderen, dus voor mij geen blije kleurtjes, maar een keurig, romantisch, wit exemplaar.

Ik ben maar een beetje op het oog zonder patroon begonnen. Want hoe moeilijk kan het nou zijn om een rechthoekig bakje om te haken? Dat heb ik geweten: uithalen, opnieuw beginnen, nog eens uithalen, iets anders proberen, uithalen, uithuilen, uithalen, mismoedig in een hoek gegooid, weer opgepakt, weer weggekeild, en uiteindelijk toch afgemaakt.
Gek dat je dan toch een beetje de hoop hebt dat je oma trots op je zou zijn geweest. Ik vind het in ieder geval wel leuk om de traditie een beetje in ere te houden. Al is het dan een beetje een boterwiegje 2.0 geworden.

Hij heeft hier een paar weken bovenaan de trap geprijkt, maar mag inmiddels de kleinkinderen van mijn tante vermaken.

En ik.... heb alweer twee boterbakjes liggen....





14 oktober 2012

Beursjes

Ik had voor de zomervakantie een paar sluitingen voor portemonneetjes gekocht. Hier vond ik een beschrijving hoe je zo'n beursje kunt maken. Dus liggend op bed een paar granny's gehaakt, vilt geknipt, genaaid en gelijmd en voilà! Twee ìets te schattige portemonneetjes.
Leuk en snel te maken, het was maar goed dat ik niet meer beugeltjes had....





Drop in the ponds voor mijn nichtjes

Als je één Drop in the pond gehaakt hebt, wil je er meer doen. Tenminste, zo gaat het bij mij. Het patroon is net zo eenvoudig als granny's haken, maar het is veel leuker. Ik zat al meteen aan een dekentje in wit-roze-rood te denken. En als je er aan denkt, begin je ook meteen maar natuurlijk.



Misschien een beetje onnozel van mijn kant, maar ik was al best een eindje op weg voor ik me ging afvragen wat ik in hemelsnaam met een roze dekentje moet. Een klein meisje zoeken, dat is vaak het beste. Gelukkig vond mijn schoonzusje het een goed idee om deze af te haken voor mijn nichtje, en er nog eentje bij te maken in wit-lila-paars voor de andere helft van de tweeling. Kijk, dat zijn pas plannen.
Dus meteen de bollenmand ingedoken en dropje nummer twee opgezet. Dan zul je altijd zien: de paarse was nog eerder klaar dan de roze.
Enfin, met hun verjaardag nog een maand weg, lagen de dekentjes  gewassen en ingepakt klaar. 
Hoe koel is dat!





Dibbes het draakje

Ik ben zo ontzettend achter met het plaatsen van haakwerkjes, dus het is de hoogste tijd voor een ander projectje uit de zomervakantie. Kim, een van mijn Facebookvriendjes, plaatste een oproepje wie Dibbes voor hem wilde haken. Gelukkig voor hem was ik net door mijn rug geklapt, dus ik kon alleen maar liggen en had dus tijd genoeg om het beestje voor hem te haken.
Het patroon komt uit het boekje Amigurumi & more.
Een voor mijn doen ingewikkeld patroon, waar zelfs spelden bij kwamen kijken!





24 augustus 2012

Het roze-witte gevaarte

In opdracht haken is niet mijn sterkste punt. Vaak zit je vast aan kleuren of modelletjes die je niet heul leuk vind. Zo ook dit keer.

Ik kreeg de vraag of ik een roze deken wilde haken. Dus met Pinksteren zat ik gezellig witte vierkantjes te haken. Ik dacht: wit-roze is net erg genoeg. En trouwens: ik heb uiteraard geen roze wol in huis. 


Heerlijk in het gras de bijeenkomsten bijwonen met een haakwerkje erbij. Genieten! En aan het einde van het weekend had ik in ieder geval al een paar vierkantjes. Ik was zelfs zo leep om ze meteen af te werken.
Het patroon is leuk: een cirkel, met daarop een bloem en een granny eromheen.

Omdat ik deze zomervakantie heb genomen om een hoop projecten af te maken, deze ook maar. Man, man, 12 bollen roze gehaald en er licht misselijk een hoop vierkanten van gemaakt. Op mijn topdag fabriekte ik er maar zo 14! Dat lijkt heel wat, maar ik moest er 100. En een patroontje van 7 toeren 100 keer herhalen... tja, dat gaat dus gewoon vervelen. Enfin, voor ik het wist had ik een hele stapel af.




Vorige week waren het er eindelijk honderd: vijftig witte en vijftig roze. Ik heb ze met halve vasten aan elkaar gehaakt. Eigenlijk is dat maar een ontiegelijk onhandig gepruts, maar het wordt dus wel èrg mooi. Lekker strak. Alle blokken zitten kaarsrecht onder elkaar, net of ik ze keurig geblockt heb, haha. Dankzij een weekend Flevo heb ik er gewoon een week over gedaan om de lap in elkaar te krijgen.



Daarna nog een paar keer er omheen om een randje te maken en toen was het klaar. In de wasmachine... en je dan pas afvragen waar je een lap van ruim twee bij twee meter moet drogen, haha. Wel, ons bed was bijna groot genoeg, dus dat moest de plek maar worden. 



En voor wie het zich afvraagt: nee, dit is geen dekentje voor een lief, klein meisje, maar voor een beer van een vent, die toevallig van roze houdt.

06 augustus 2012

dekens haken, dekens plaatsen

Haken blijft leuker dan bloggen, dat is een feit. Vooral omdat geen enkele site van Google meer wil laden op Explorer. Ik werk vandaag dus rillend van afgrijzen op Chrome. Niet dat ik een hekel aan Chrome heb, maar ik heb er wel een hekel aan om gedwongen te worden. Dus snel mijn ding doen en dan weer terug naar Explorer.

Mijn vakantieproject voor dit jaar: de dekens afmaken die er nog liggen en niet aan iets nieuws beginnen. Haha, voorlopig houd ik me daar redelijk aan. Alleen de babydeken was nieuw, maar daaraan ben ik voor het begin van de vakantie begonnen. Kijk, zo houd je jezelf gemakkelijk voor de gek!
Verder heb ik drie dekens waar ik ooit aan begon, maar niets meer mee deed weggegooid. Een beetje radicaal, maar ik ga ze toch niet afmaken. Het scheelt weer een hoop rotzooi in huis. Ik moet toch ook mijn man tevreden houden?

Maar dan nu de dekens.

Ik was al tijden bezig met mijn 'mannengranny'. De eerste foto ervan heb ik zelfs al geplaatst in oktober. Hij lag gezellig naast mijn bed, af en toe deed ik een paar toer, maar echt haast had het niet. Het was een lekker gedachteloos werkje voor het slapengaan. Heerlijk op bed liggen en haken.


Maar ik heb al een poosje het idee dat ik een stapeltje grannydekens kan haken in wit-grijs-zwart. Dus ik heb mijn tanden nog maar even in de mannengranny gezet. Ik moet zeggen: de laatste toeren worden best wel heel erg groot! Dus dat was ruim een uur haken voor je rond was. Gelukkig houd ik van haken ;)

En dit is dus het resultaat, een beetje psychedelisch, maar wel lekker!


Alleen, wat doe je vervolgens met zo'n dekentje? Jawel, na uren en uren haken, ligt dit exemplaar min of meer zielig te liggen op een stoel... het wordt tijd voor een mooie, open kast....

Maar voor deze deken geldt: hij is vooral gehaakt om het plezier van het haken. Dus met geen enkel ander doel. Ik krijg heel vaak de vraag: 'Waarvoor maak je deze?' En het lijkt er op dat niemand begrijpt dat je ook dingen kunt maken omdat het gewoon lekker is om dingen te maken. Niet omdat je er een Plan mee hebt, niet omdat je je hem in opdracht maakt. Nee, gewoon omdat Maken op zich soms al genoeg is.
En ja, iedere keer dat ik hem zie word ik blij. Dat is toch ook een doel?


Vervolgens (of eigenlijk: tussendoor) werd het weer tijd om te Haken Voor Anderen. De scriba van de kerk wordt oma. Of zoals ze het zelf zegt: haar dòchter wordt móeder. En ze heeft gelijk. Dat is inderdaad een veel groter wonder.
Tijdens het haken kun je heel lekker aan dingen/mensen denken. Dus op het moment dat ik voor iemand aan het haken ben, is dat een vorm van geconcentreerd met iemand bezig zijn. Aan ze denken, hun woorden herkauwen, voor ze bidden. Dat is gaaf!
Tijdens het haken van dit dekentje schoot het helaas in mijn rug, ik mocht absoluut niet meer zitten, wat toch wel essentieel is om te kunnen haken. met een beetje smokkelen tussendoor is de oma-deken toch afgekomen. Niet heel origineel, het is weer de Popcorn squares afghan uit Victorian Beauties van Leisure Arts. Die is nou enmaal wonderschoon. En erg leuk om te doen, dat scheelt natuurlijk ook.





 De laatste deken waarmee ik bezig ben geweest is de drop in the pond. Een granny die je vanaf alle kanten haakt in plaats van alleen maar rond. Dat ziet er echt geweldig uit, maar is verrassend eenvoudig om te maken. Omdat je iedere keer vanauit een andere richting haakt, lijkt het ook extra snel te gaan. Hij was in ieder geval erg snel klaar, haha. Het is maar goed dat ze niet allemaal zo snel gaan, want dan was mijn huis zo vol! Ook deze deken is bedoeld om ergens opgestapeld te worden. Maar misschien heb ik ook ooit een muur over om hem op te hangen. Want ik vind hem wel erg mooi. Ik vraag me af of ik hem ook in het vierkant zal maken... in meisjesachtig rood-wit-roze... gewoon omdat het kan.



En dan tenslotte het huidige project: een roze deken voor een vriend van ons. Ik was met Pinksteren al begonnen met een paar witte vierkantjes. Het is wel een leuk patroon: een cirkel in een granny, met erop een bloem gehaakt. Helaas is die bloem niet heel goed te zien op de foto: het zijn vier blaadjes, met reliëfstokjes erop gehaakt.


Maar nu moest ik er toch aan geloven: ik moest roze gaan haken. Het patroon is best leuk, het is alleen vrij klein. Het leuke is dat je, als je heel hard doorhaakt, één vierkantje in 20 minuten kunt haken. Maar dat betekent keihard doorhaken, zonder praten, tv kijken of zelfs koffie drinken. Dat lukt mij natuurlijk bijna nooit! Doordat ze vrij klein zijn,  komen ze na een stuk of dertig wel volkomen je neus uit. En ik moet er honderd! Enfin, inmiddels zijn er 89 af, staan er twee op de pennen en kan ik ze bijna aan elkaar gaan haken.



Voor de rest van de vakantie heb ik nog vier dekens liggen. Als ik niet nog meer lichamelijke ongemakken krijg, zou ik ze misschien nog af kunnen krijgen ook!

Een witte deken van 250 bij 250, waar ik gekleurde strepen op ga haken.
Een witte deken van 250 bij 250, met prachtige kabels, popcorns en meer vreugdevol reliëfwerk.
Een weefdeken, die alleen nog geweven moet worden (waarom is die eigenlijk nog niet af?)
Een witte deken in de diagonal box stitch, die niet af hoeft, omdat dit mijn nieuwe, gedachteloze, heerlijk luie bedwerkje is. 

Ik denk dat dit ze zijn... maar ik sluit natuurlijk niets uit.Ik kom wel vaker onverwachte dingen tegen in huis.

Maar zeg nou zelf: voorlopig lijkt deze vakantie, ondanks vijf weken plat met rugpijn èn een week lang gillende kiespijn, best geslaagd. 

En als ik van de week nog zin heb, zal ik het laatste nieuws over alle niet-dekenhakerijen ook nog doen. Want zoals ik al zei: ik haak duidelijk meer dan ik blog.

13 mei 2012

Oeps

Oeps. Weer aan een nieuw dekentje begonnen.

Ik liep tegen een grappig, eenvoudig patroontje op. Het is de diagonal box stitch.Hij is hier te vinden, met plaatjes en alles erbij. Kijk, dit is nou weer een patroon dat genoeglijk weghaakt. Allemaal clustertjes van 4 stokjes, het heeft wel iets weg van grannies haken. Inmiddels heb ik er 45 toer opzitten. Ik vermoed dat ik tot ongeveer 90 toer ga doormeerderen, daarna wordt hij weer kleiner.
Dat is natuurlijk wel een nadeel van diagonaal haken: er gaat een moment komen dat de toeren wel heul lang gaan worden.



09 mei 2012

Vakantiewerk en nog veel meer

De Nosegay afghan waaraan ik vorige keer begonnen was, is keurig afgekomen. Soms is het gewoon leuk om iets te beginnen, er stug mee door te gaan en het vervoglens ook af te maken! Dat gebeurt me helaas nog veel te weinig. Deze deken bestaat uit 16 panelen, waardoor je altijd met een gezellig klein lapje in je handen zit te werken. dat is ook wel eens lekker. Vaak merk ik dat dekens na een toer of 50 groot, onhandig, zwaar en vooral warm zijn om aan te werken. En dan knal ik hem aan de kant en begin vrolijk met iets anders. maar de Nosegay throw heb ik dus lekker door kunnen haken. Alleen het in elkaar zetten was nogal een crime. Ik heb de onderdelen met halve vasten aan elkaar gehaakt, net als het hoesje voor de tablet. Dat gaat vrij onhandig, ik had op een gegeven moment vijf bollen tegelijk aan het werk hangen. Maar het is gelukt, dus gauw lintjes gekocht om het af te maken. Ik ben best blij met het resutaat.




Als je voor het ene broertje een picachu haakt, wil het andere broertje natuurlijk ook (nou ja, broertjes... het zijn beren van kerels). Dus voor nummer twee op verzoek: een super Mario.




Voor mijn collega op school nog even snel een mutsje gehaakt. Dat is echt een karweitje van niets: uurtje doorhaken en je bent er. Het moest een roze worden. Om de verzoeken voor te zijn, heb ik er ook nog maar een blauwe en een gele bijgehaakt, haha.




En toen kwam het meest briljante moment van de afgelopen maand. 12 dagen voor we op vakantie gingen besloot ik nog 'even' een dekentje te haken voor Jean. Tsja, wat zullen we zeggen. Het is gelukt, maar vraag niet hoe. Ik heb zitten haken in de kerk, op school en verder tot diep in de nacht. Mijn ellebogen piepten en kraakten, maar het is gelukt! Vrijdagochtend hechtte ik het laatste draadje af, 's avonds heb ik hem uitgewassen en zaterdagochten nog ingepakt voor we vertrokken. Strakke planning!
Natuurlijk ben ik vervolgens compleet vergeten om er een foto van te maken, maar het was de Arrow afghan die ik al eerder maakt. Dus Jean's blankie is net als deze::




Het was best grappig om te merken dat het gewoon mogelijk is om spierpijn te krijgen van haken!
En toen lekker een weekje naar Engeland. Niets gepland, geen drukke agenda, vooral veel tot rust komen met... jawel... een haakwerkje erbij.
Voor mijn schoonzusje ben ik begonnen aan een afghan van katoen. Dat wordt een sampler throw, dus allemaal vierkanten van 60 steken breed met verschillende motieven. De eerste twee zijn nu af, thuis was ik al aan twee begonnen, maar die waren even blijven liggen vanwege Jean's blankie.




Mijn tabletsleeve wordt enorm vies. Ik wist wel dat al die schattige, lichte kleurtjes niet bij mij pasten! Dus 's ochtends vroeg zat ik heerlijk in ons kasteeltje het lastigste werkje van de grannies voor elkaar te bochelen: de bloemetjes. Zeer gotisch verantwoord in paars met rood. De sleeve zelf wordt zwart, dat is tenminste niet zo besmettelijk. Helaas heb ik geen zwarte glanskatoen liggen. Gewone katoen wordt heel vervelend pluizig als je zo'n ding veel gebruikt, dat zou ik jammer vinden van het werk. Dus moet ik eerst op zoek naar een winkel waar ze glanskatoen verkopen en tot die tijd heb ik alleen een kudde bloemetjes.



In Dursley was een leuke handwerkwinkel. Het hardst heb ik gelachen om de man die me hielp. Ik wilde graag wat glanskatoen hebben, maar daar had hij geen verstand van. Het lag er dan ook niet, dat scheelde. Vervolgens had hij ook geen verstand van haken of breien. Best wel briljant als je in een handwerkwinkel staat, moet ik zeggen. Wel vond ik eer en lief boekje met allemaal gehaakte beertjes. Ik heb er meteen twee uitgeprobeerd, maar ik moet bekennen: het worden nogal gedrochtjes. Enfin, oordeel zelf:




Er lag ook een mooi boekje met alemaal haaksteken. omdat ik toch nog bijna geen haakboeken heb, vond ik dat ik die mijzelf ook maar cadeau moest doen.
Als laatste taak tijdens de vakantie, mijzelf opgelegd, moest ik nog een stel uiltjes haken voor de jongelui uit de kerk. Er zijn er zes die examen doen dit jaar, en om ze succes te wensen krijgen ze allemaal een kleine wisdom owl.







Okee, dat was het denk ik wel zo ongeveer voor de afgelopen twee maanden. Ik geloof dat het toch handiger is om vaker te bloggen, dan wordt het niet zoveel in één keer. En ik zit nu ook met het knagende gevoel dat ik dingen vergeten ben te noemen....