14 november 2016

Mandala madness week 5

 
Heel langzaam groeit de deken verder. Dat heeft niet zozeer te maken met hoe veel werk het is, maar meer met alles wat ik er tussendoor doe. Maar ik ben iedere keer weer verbaasd hoe mooi deze op zich vrij simpele deken is.
 
Naast sokken en babydekentjes, weet ik mezelf nog steeds af te leiden met minihaakwerk. Zesenvijftig uiltjes is uiteraard nooit genoeg, dus dat gaat rustig door. Niet heel snel, ik heb nog een stuk of 10 uiltjes liggen die geen van allen af zijn. Dus af en toe pak ik het er even bij om er een paar op te vullen (dat is wel leuk werk), de vleugels en de snavel erop te zetten (dat is al meteen een heel stuk minder leuk) maar van geen van allen zijn de ogen gehaakt. Want dat vind ik dus echt heel stom werk. En aangezien zowel de olifantjes als de uiltjes dezelfde ogen hebben, moet ik er echt heel veel maken. Tja... van de uiltjes is vooral het lijf leuk om te haken, haha. Omdat je voortdurend kleuren wisselt, hoef je namelijk bijna niet te tellen. De steken niet, maar de toeren ook niet. Dus je kunt heerlijk gedachteloos weghaken.
 
En.. nou ja... het was ook weer tijd voor iets nieuws (proest). Ik vroeg me af of het leuk zou zijn om een heel stel sneeuwvlokken te haken en hier op het raam te plakken. Wel, als we het niet proberen, zullen we het nooit weten, toch?
 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten